2- ناهار

در بخش دوم ، گویی با مناسبات قدرت سر و کار داریم. میزی در یک رستوران که یک طرف آن فردی موجه با کراوات و کت شلوار نشسته و مقابلش فردی با سر و رویی نسبتا آلوده که نشانگر اختلاف طبقاتی او با دیگری است. ماجرا اما زمانی آغاز میشود که گارسون رستوران بی توجه به هر دوی آنها ، از یک طرف به یک طرف دیگر میرود و سفارش غذا از این دو نمیگیرد. دو فردی که سر میز نشسته اند ، رفته رفته به خوردن هر آنچه پیرامونشان وجود دارد مشغول میشوند. از گل های درون گلدان که روی میز قرار دارد شروع شده و تا لباس ها و کفش ها و حتی میز رستوران پیش میرود. آنچه که بین این دو اتفاق می افتد ، محو شدن تفاوت های رفتاری و ظاهری آنهاست که حاصل گرسنگی است. 

آنچه که آثار کوتاه “یان شوانکمایر” را تبدیل به آثاری درخشان و ارزشمند میکند ، درواقع همان “کم گویی” و “تعمق” است. اینکه تنها در اپیزودهای چند دقیقه ای ، چنان عمیق به تحلیل گری ها و ارائه نگرش های فلسفی میپردازد که مخاطبش را با انبوه معانی در کمترین زمان ممکن روبرو میسازد و اتفاقا اکسیر جادویی خود را از آنجایی میگرد که ابدا در این “کم گویی” ، به ورطه سطحی نگری و تیتر گرایی نمی افتد. اتفاقا این حجم کوچک آثار و عمق طویلشان ، بعضا یادآور المان های سوررئال و فانتزی آثار همین فیلمساز آوانگارد است. مانند کشوی کوچکی که در “آلیس” راه ورودی جهان خیالی عظیم فیلم بود. یا مانند آناتومی آدم ها در انیمیشن “غذا” که درونشان آسانسورهای بسیار بزرگی تعبیه میشد. این ایده ی “قرار دادن چشم اندازهای عظیم در ابژه های کوچک” یکی از معدود امضاهای مربوط به آثار شوانکمایر است.